GIDS MIRA

 

Mijn vrouw, ik en ons hondje Mira hadden een zware bergtocht achter de rug doorheen het massief van Maladeta-Mont Perdu in de centrale Pyreneeën, en daalden af naar een hoog gelegen vallei boven Gavarnie. Het plan was om daar een dag of twee te kamperen eer we een volgende tocht zouden ondernemen. Toen we de laatste kam overstaken met zicht op de vallei, merkten we dat de steile helling met een dikke bevroren sneeuwlaag was bedekt. In rechte lijn afdalen leek ons geen optie. We opteerden ervoor om met een wijde boog van zeker twee kilometer de afdaling aan te pakken. Nog geen uur later waren we op onze bestemming.

Drie jaar later kwamen we na een vierdaagse klimtocht weer op exact hetzelfde punt uit. Nu  bestond de bergflank, op uitzondering van hier en daar wat restsneeuw, uit rotsblokken, losse stenen en puin. Het was mogelijk om in rechte lijn af te dalen. Rita keek om en merkte dat Mira nergens te bespeuren was. Plots zag ik ze lopen tussen de rotsen op zeker tweehonderd meter afstand. We riepen terug te komen. Dat vertikte zij en volgde de haar bekende weg, de boog die we drie jaar eerder hadden gemaakt . Ze herinnerde zich onze vroegere route en koos ervoor op dezelfde wijze naar beneden te lopen. Toen we in de vallei aankwamen was zij er ook net. Dieren hebben geen denkvermogen beweren sommige mensen nog altijd. Onze hond liet de alternatieve weg links liggen en koos voor de veilig bewezen route die ze kende. En dat na drie jaar en op rotsachtig terrein in plaats van in de dikke sneeuw. Ze bewees daarmee over meer wijsheid te beschikken dan veel menselijke zoogdieren zich kunnen of willen realiseren, en vasthouden aan de mening dat dieren geen enkele vorm van intelligentie bezitten.